به نقل از «خبرگزاری آریا»

يک هفته و چند چهره؛ تهران مضطرب و عصبانيت درميشيان

تاریخ انتشار: ۳۰ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۶۱۷۵۶۴۹

خبرگزاري آريا - برترين ها - ايمان عبدلي:
عيسي کلانتري يا (پاسخگو هفته)
در تهران اوضاع قمر در عقرب است. مثل فضاي فيلم هاي آخرالزماني شهر در غبارآلود است. انگار صبح که بيرون مي آييم، سرِ خود يک بليط در دست داريم براي تماشاي يک فيلم ديستوپيايي. در اين حال و اوضاع عيسي کلانتري گفته که دعا کنيم باد بيايد و آلودگي برود! با اين اوصاف، پس چرا دولت داريم؟ اين اظهار نظرها چه تبعاتي دارد؟
روزي که انسان ها از غارنشيني و زندگي پراکنده در آمدند و کم کم به سمت يکجا نشيني و تمرکز رفتند، هدف شايد اين بود که با تشکيل دولت ها بتوانند زندگي هايي امن تر و قابل پيش بيني تر داشته باشند، وگرنه که چه نياز به اين همه تئوري سياسي و فلسفه بافي؟ تغيير سبک زندگي از غارنشيني به شهر نشيني با کلي فکر و هزينه همراه بود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همين زندگي مثلا مدرني که داريم سرشار از بايد و نبايد است. حتي ساعت عبور مرور تعيين شده و همه چيز تحت ضابطه است. اين همه هست که امنيت باشد و تزاحم کمتر شود و فکرها آسوده تر و رفاه بيشتر باشد. دولت ها براي همين به وجود مي آيند. وقتي مساله اي مثل آلودگي اين چنين تبديل به معضل مي شود، در ذات خودش فلسفه ي لزوم وجود دولت ها در ذهن ها را تضعيف مي کند، چون در واقع شکلي از هرج و مرج به وجود مي آيد.

از پس اين بار منفي ذهني به اندازه کافي دلسردي و غرولند در جامعه پخش مي شود. يکي در تاکسي از بنزين بي کيفيت داخلي مي گويد، ديگري در خيابان از بي تدبيري در تعطيلي مدارس مي گويد. هر کس از ظن خودش يار مي شود. آلودگي و اين جنس پديده ها چون آميخته با زندگي روزمره است و به قولي داخل زندگي هامان است، به شدت مي تواند پالس منفي ايجاد کند(مثلا مساله اي مثل ورود خانم ها به استاديوم ها مساله اي برخاسته از خواست هاي طبقه متوسط است که دائما ميل به جابه جايي طبقاتي دارد)، اما آلودگي فراگير و وسيع است، از همين رو جنس موضع گيري درباره آلودگي بيشتر به چشم مي آيد.
کلانتري به عنوان يک شخصيت حقوقي و به عنوان رئيس يکي از نهادهاي مسئول در شکل گيري اين وضعيت، با موضع گيري تقديرگرايانه، شان جايگاهش را نمي شناسد. او نمي داند اين جنس واکنش ها علاوه بر اين که در ذات کمي جبرگرايانه و وهم انگيز است، نوعي فرافکني و مسئوليت گريزي در خودش دارد. شايد سال ها کم کاري مديران ورزشي را بشود با دعاي خير مردم رفع و رجوع کرد، اما آلودگي هوا مساله اي حياتي تر و ضروري تري است. ناکامي فلان تيم ورزشي در نهايت امري تزئيني است. جامعه با واکنش هاي طنازانه و دست مايه کردن جملاتي نظير «چيزي از ارزش هاي ما کم نمي شود» عصيان خودش را خالي مي کند، اما آلودگي را اين گونه به آسمان ربط دادن سه چيز را به مخاطره مي اندازد؛ اعتقادات مذهبي، شان حقوقي يک جايگاه دولتي و امنيت فکري مردم.
عيسي کلانتري مدير کم تجربه و تازه واردي نيست، اما انگار قاعده ي «کي و کجا و چگونه حرف زدن» را نمي داند. موقعيت خطيري که زندگي و سلامت مردم را مختل کرده است، اين حرف ها را تحمل نمي کند. آن قدر که جماعت شوخي هايشان را هم خرج آن نمي کنند. اين خشم انباشته مي شود، بدترين نوع آلودگي نه آلودگي سربي تهران، تبريز و اروميه، بلکه آلودگي ذهن هايي که در شرايط مايوس کننده قرار مي گيرند. سلامت رواني اين گونه تهديد مي شود و دريغا که هيچ چيز ترسناک تر از زمان نيست.
محمود صادقي يا (نماينده هفته)
صادقي از جمله خبرساز ترين نمايندگان مجلس است. هفته پيش بود که از مسائل و حواشي يک گروه اقتصادي قدرتمند انتقاد کرد و ماجرا به اشتباه تا دفتر آيت الله مکارم کشيده شد. او اين هفته هم در اشتباهي لفظي و در يک نطق، به جاي آن که مجلس را عصاره فضايل مردم بداند، عصاره فضايل شوراي نگهبان دانست و حاشيه ساز شد. در کنار همه ي اين ها، خبر افزايش حقوق نمايندگان را هم که داشتيم و البته رفتارهاي افسار گسيخته احمدي نژاد، سه اتفاق به ظاهر بي ربط که در کنار هم اتفاقا ارتباط معنايي خاصي پيدا مي کنند.

احمدي نژاد و ماجراهايش چه ارتباطي به صادقي دارد؟
وقتي در اين روزها به رفتارهاي احمدي نژاد و تيم همراهش دقت مي کنيم، بيشتر در مي يابيم که «رجل سياسي» چه نعمتي است و چه بسي اگر نسخه با کيفيت اش را داشته باشيم، حقوق هايي خيلي بيشتر از 11 ميليون تومان هم کم باشد. راه دور نرويم؛ احمدي نژاد همين دو شب قبل تر چند باره ويدئويي منتشر کرد که البته جز توهين و افترا خط افشاگرانه ي خاصي نداشت و اين خاصيت سياستمداراني است که يهويي به صدر مي رسند. بدون طي کردن پلکاني مراحل پيشرفت. وقتي که حزب و سازمان استخوان داري هم نيست که سياست مدار پرورش بدهد، در واقع با انبوه آدم هايي ملاحظه کار مواجهييم که از فرصت مناصب، براي انتفاع خودشان استفاده مي کنند. برخي که جاه طلب تر هستند که آش را شورتر مي کنند و ميز بازي را هم بهم مي زنند. کافيست کمي جوزدگي در وجودشان باشد، مي شود همين احمدي نژاد، بقايي و مشايي.
مساله هويت فارغ و پايدار نماينده اي چون صادقي است که در قياس با خيلي از ديگران چيزهاي زيادي نشانمان مي دهد. آدم هايي در عرصه سياست که کمتر معامله مي کنند، هويت شفافي دارند و از حضور کوتاه مدت کيسه اي ندوخته اند. پرورش چنين نفراتي کمک مي کند در آينده با قحط الرجال مواجه نشويم و هر وجود سياسي ناقصي به خودش اجازه ندهد در لباس دوست، دشمني کند. واضح است که در کثرت عقل گرايي امروز دنيا، فرشته هايي روي زمين نخواهند آمد. نهايتا آدم هايي عادي اما مطمئن، مي توانند مسير بهتري را بسازند. پس حضور صادقي با توجه به حافظه ي تاريکي که از آدم هاي درجه چندم سياسي داريم، مغتنم است.
صادقي چگونه رشد مي کند؟ سهم ما چيست؟
حضور و بلوغ اين ها در فضايي شکل مي گيرد که جامعه در آن نقش تعيين کنند دارد. جامعه اي که در دام بحث هاي بيهوده پيرامون افزايش حقوق نمايندگان مجلس نمي افتد، جامعه ي تيز هوش تري است. جامعه اي که قدرت تفکيک دارد و با هر نشانه ي تقويت کننده بحث هاي طبقاتي انرژي اش را خرج نمي کند و دائما هر مساله اي را ساده‌ سازي نمي کند. فضايي اين چنيني مطمئنا فضاي قطب بندي شده و کم عقلي است. احمدي نژاد ر ا ببينيد! مگر قرار نبود هواي مظلومان را داشته باشد؟ آيا اوضاع حامعه ايراني قبل او بهتر بود يا امروز؟ اين ها که تعارف ندارد.
مقصود اين که لزوما نماينده اي که يارانه را قطع نکند و حقوق کمتر بگيرد، نماينده ي خوبي نيست و چه بسي اصلا اين ها براي يک فرد فرصت طلب تبديل به نمايش مردم خواهي شود و کدام عقل سليم است که نداند در موقعيت نمايندگي هزار فرصت معاملات سنگين است که 11 ميليون تومان حقوق، پيش آن به مثابه پر کاهي است. اصلِ آن چه در مجلس مي گذرد فرصت پرورش رجالي است که بعدها به دردمان خواهند خورد. مثل: صادقي، اگر که به حاشيه کشيده نشود، مساله حقوق فرعِ ماجراست. روا نيست اين گونه حاشيه ها را بغل کردن! ناخواسته فضايي مي سازيم که به شيوع رياکاري و زير شاخه هايي از آن مثل پوپوليسم دامن مي زند.
رضا دُرميشيان يا (کارگردان هفته)
مساله سال 88 هنوز حل نشده است، اين را من و ما نمي گويد، اين را نوع نگاه نهادهاي نظارتي فرهنگي نشان مي دهد که هنوز تکليفش را با اتفاقات آن سال (که به هر حال بخشي از تاريخ معاصر است) روشن نکرده. «عصباني نيستم» متفاوت ترين اثر داستاني درباره آن سال است. باقي آثار يا در تکفير علني آن وقايع گفته اند يا قدرت پرداخت مناسبي نداشته اند. از دسته اول مي شود به پايان نامه و قلاده هاي طلا اشاره داشت و از دسته دوم به پل چوبي که در يکي از داستانک هايش به 88 پرداخته بود.
در قحطي پرداختن به آن فضا و در شرايطي که فيلمي استعاره اي از کمال تبريزي به نام خيابان هاي آرام هم توقيف شده است، فيلم دُرميشيان اين گونه به چشم مي آيد و مساله ي اکران شدنش مهم مي شود. شايد جدل هاي اين چند روزه را دنبال کرده باشيد؛ خلاصه اش فيلم براي بار چندم به آستانه اکران رسيد و دوباره به شکلي آرام توقيف شد. در اين ميان حسيني وزير فرهنگ و ارشاد احمدي نژاد مدعي شد که فيلم پروانه ساخت نداشته و دُرميشيان هم پروانه نمايش را منتشر کرد و کلي بحث و جدل در رد و حمايت از فيلم شکل گرفت.

خارج از فضاهاي ژورناليستي اما شايد وقتش باشد که گفتمان 88 از دريچه اي جديد، فرصت ظهور پيدا کند. با کنترل و نظارت البته، جوري که مباني به خطر نيفتد. همين قدر که يک گفتمان اجازه حضور رسمي پيدا کند به مرور تحت انقياد نهادهاي نظارتي خواهد آمد و به عبارتي شيفت يک گفتمان از زير زمين به روي زمين آن را علني و شفاف مي کند به قولي دست بانيان آن گفتمان رو خواهد شد و اصلا حتي با نگاهي امنيتي کنترل آن ساده تر خواهد شد.
نمي توانيم و نمي شود قضاياي 88 را به همين راحتي منکر شد و دائما در صندوقچه نگه داشت از آن صندوقچه که در بيايد بازتابش در جامعه داده هايي مي دهد که اتفاقا به کار سازندگان امنيت خواهد آمد. بماند که با نمايش «عصباني نيستم» هم سينما جاني مي گيرد، هم دست آن ورآبي هاي معاند خالي مي شود و هم اميد به عرصه کار فرهنگي به شکلي عميق بر مي گردد. اين يک فرصت است، نه تهديد. سهراب بود که ميگفت چشم ها را بايد شست و صد البته تاريخ را بايد حتما ديد، که بزنگاه هاي تراژيکش تبديل به کمدي نشود.
همايون شجريان (خواننده هفته)
به بهانه ي جوايزي که اين هفته پورناظري ها و همايون شجريان در جشن سالانه موسيقي ما گرفتند.
اين يادداشت کوچک، شايد خيلي شخصي باشد. اگر هنوز مي توانيد همايون شجريان را دوست نداشته باشيد، اين چند خط را نخوانيد.
پيش درآمد؛ انگار عصاره ي تجربيات استاد شجريان را در کالبد يک جوان ريخته باشي و کلي تلاش و جيدت کاري هم اضافه کرده باشي، مي دهد «همايون شجريان »، حلقه ي وصل موسيقي سنتي و نسل هاي جديدتر. کجا اين نسل شعري از سيمين بهبهاني زمزمه مي کرد؟ اگر که همايون «چرا رفتي» و «کولي» را نمي خواند؟ همايون يگانه ترين است اگر نبود که يادمان مي رفت آواز روي فيلم چقدر مي تواند تاثير داشته باشد، هم فيلم را تقويت کند و هم حياتي جدا داشته باشد؟ با «رگ خواب» مگر غير اين کرد؟

ساز و آواز؛ او مي خواند، پس تصنيف و آواز به حيات خودش ادامه مي دهد! او مي خواند و ما تصنيف گوش مي دهيم. خيلي از اين ِسِلکت هاي امروزي که مملو از آرمين و تتل و مخته و...است فقط يک مهمان ناخوانده دارد؛ همايون شجريان، مي دانيد چرا؟ چون او بود که چيزي مثل «هواي گريه» را خواند و درست خواند. همايون شفاي ماست. دقيقا ميان سنت و مدرنيته ايستاده. همان چيزي که در همه ي حوزه ها آرزو مي کنيم و پيدايش نمي کنيم، يک مدرنيته وفادار به سنت.
شور و همايون؛ فکر کنيد پسر استاد شجريان باشي و از کودکي با عليزاده و مشکاتيان و لطفي و پورناظري و... دمخور باشي و اين همه محجوب ماخوذ به حيا و اين همه خوب و شيک و شسته رفته. سلبريتي ترين اين روزها، فارغ از مداخله هاي زائد و البته نه که بي خيال و فارغ! اوهم در ميان مردم است و هم مزاحم مردم نيست و چيزي به آن ها تحميل نمي کند. چگونه اين همه از غرور و نخوت دور است؟ سلبريتي نمونه ي شهر ما هيچ وقت جوگير نشده، هيچ گاه اظهار نظر درشت نداشته! او لابه لاي تحريرهايش خودنمايي مي کند. هنرمند ترين سلبريتي يا سلبريتي ترين هنرمند؟ در انتها اين که همايون جانِ شجريان هميشه خوب بمان با همين فرمان در همين جاده ي سبز و پر نور، گاهي که فکر مي کنيم چشمه ي ستاره سازي در هنر اين سرزمين خشکيده، نام شما مثال نقض است، فقط نام شما.
پي نوشت: اين متن (همايون شجريان) قبل تر در همين ستون منتشر شده بود.

منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۱۷۵۶۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

وضعیت آلودگی هوای تهران امروز جمعه ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۳+ شاخص به تفکیک مناطق

کیفیت هوا در کلانشهر تهران امروز با قرار گرفتن روی شاخص ۵۴ در وضعیت هوای سالم (زرد) قرار دارد

به گزارش خبرگزاری ایمنا، سنجش کیفیت هوا امروز _جمعه چهاردهم اردیبهشت_ در دستگاه سنجش کیفیت هوای ایستگاه اسلام‌شهر با شاخص ۱۰۹، رباط کریم با شاخص ۱۰۷ و قرچک با شاخص ۱۱۵ در وضعیت هوای ناسالم برای گروه‌های حساس (نارنجی) قرار دارد.

بر این اساس سنجش کیفیت هوا امروز در ایستگاه‌های امام خمینی با شاخص ۵۱، باغستان شهریار با شاخص ۹۱، پارک رازی با شاخص ۵۸، پاسداران با شاخص ۷۳، پاکدشت با شاخص ۵۷، پیروزی منطقه ۱۳ با شاخص ۵۹، پیشوا با شاخص ۶۲، تهران پارک شکوفه با شاخص ۶۸، چشمه با شاخص ۵۹، دانشگاه تهران با شاخص ۶۶، سلامت با شاخص ۸۸، شادآباد منطقه ۱۸ با شاخص ۶۵، شهرری منطقه ۲۰ با شاخص ۵۶، شهرداری منطقه چهار با شاخص ۵۱، در وضعیت هوای سالم (زرد) قرار دارد.

همچنین ایستگاه‌های شهرداری منطقه ۱۱ با شاخص ۵۳، شهرداری منطقه ۱۹ با شاخص ۶۰، شهریار با شاخص ۶۱، فرمانداری شهرری با شاخص ۷۳، لواسانات با شاخص ۵۵، ملارد با شاخص ۷۹، منطقه ۱۵ با شاخص ۸۲، میدان فتح منطقه ۹ با شاخص ۶۰، ورامین با شاخص ۶۷ وردآورد منطقه ۲۲ با شاخص ۷۲ در موقعیت هوای سالم (زرد) ثبت شدند.

به این ترتیب ایستگاه ۳۹، آتی ساز با شاخص ۳۵، اتوبان محلاتی منطقه ۱۴ با شاخص ۳۵، پردیس با شاخص ۳۹، پونک با شاخص ۴۶، دانشگاه شهید بهشتی با شاخص ۴۰، دماوند با شاخص ۲۶، ژئوفیزیک با شاخص ۴۳، ستاد بحران منطقه هفت با شاخص ۳۹، سرخه حصار با شاخص ۲۴، شهرداری منطقه دو با شاخص ۴۹، شهرداری منطقه ۲۲ با شاخص ۳۸، علم و صنعت با شاخص ۲۰، مسعودیه منطقه ۱۵ با شاخص ۳۶، در موقعیت هوای پاک (سبز) قرار دارد.

شاخص کیفی هوا از صفر تا ۵۰ هوای پاک (سبز)، ۵۱ تا ۱۰۰ هوای سالم (زرد)، ۱۰۱ تا ۱۵۰ ناسالم برای گروه‌های حساس (نارنجی)، ۱۵۱ تا ۲۰۰ ناسالم برای عموم (قرمز)، ۲۰۱ تا ۳۰۰ بسیار ناسالم (بنفش) و ۳۰۱ تا ۵۰۰ بسیار خطرناک (قهوه‌ای) است.

کد خبر 750245